Hayatımda hiçbir zaman bir iktidarın savunucusu olmadım, olamadım.
İktidar olunmadan, hükümette ki varlıkla başı dönenlerin tanığı oldum ama…
Sistemin kronik olumsuzlukları nedeniyle meclisteki muhalefeti ve daha önemlisi, meclis dışı toplumsal muhalefeti, demokrasi için yaşamsal olarak niteledim.
Daha net ifade edeyim. İlkelerine sadık sendikaları, demokrasinin asfalyası, sigortası olarak kabul ettim.
Bu anlayışım değişmedi. Hatta daha da güçlendi.
***
Toplumsal muhalefetin ne olduğunu anlamadan, onun etkisini tartışmak başlı başına bir ironi aslında.
Zira toplumun nabzı, iktidarın gücü kadar muhalefetin nefesiyle, etkisiyle de ölçülür.
Fakat bizim buralarda öyle bir alışkanlık oluştu ki, muhalefet dediğimiz şey bazen sadece basın açıklamalarında boy gösteren, toplantılarında, tırnak içi ‘eylemlerde’ yankılanan birkaç cümlenin ötesine geçemiyor. Böyle olunca da insanlar haklı olarak soruyor:
“Etkisiz toplumsal muhalefet ne işe yarar?”
Belki de en acı yanıt şudur: Toplumu avutmaktan başka pek bir işe yaramaz.
Çünkü kimi zaman mücadele etmesi gerekenler, mücadele ettiklerini zannedenlerdir.
Kimi zaman sesi çıkmayanın değil, sesi çok çıkanın ama etkisiz konuşanın yarattığı sessizliktir asıl tehlike.
Sessizlik diyorum, çünkü toplumun hakkını savunduğunu iddia eden bir yapı, sesini yükseltip de sonuç alamıyorsa, sonunda herkes susar.
***
Etkisiz muhalefet, iktidarın rahat nefes almasını sağlayan gizli ortağıdır.
Hatta iktidardan bazıları için, pasif muhalefetin varlığı, bir lütuftur.
“Bakın muhalefet var, eleştiri yapılıyor” denir, böylece demokrasi vitrinde parlatılır.
Oysa gerçek demokrasi vitrinde değil, sokakta, meydanda, fabrikada, tarlada, düşüncede, talepte ve SONUÇTA yaşar.
Ama, şikayetleri boş verin, çoğunluk, vitrine bakmayı sever…
***
Bir de toplumsal muhalefetin kendi içindeki kavgaları var. Kim daha sol, kim daha haklı, kim daha radikal… Bu tartışmalar bitmediği sürece, iktidarın politikaları sakince yol alır. Muhalefet birbirini eleştirirken, iktidar kendi ajandasını çoktan tamamlamıştır bile. Bu yüzden muhalefetin etkisizliği bazen farkında olmadan iktidara güç bile katar.
‘Hükümet istifa… Erken seçim şart oldu’ diyen herkes görevini yapmış mı sayılır? Tabii ki HAYIR. Bu iki talep için kim ne yapıyor?
***
Yazımın burasında durup, ‘ETKİSİZ DE OLSA, MUHALEFETİN HİÇ Mİ FAYDASI YOK?’ sorusunu soruyorum.
Etkisizde olsa muhalefetin faydasından söz etmek mümkün…
Etkisiz de olsa muhalefet, toplumun hafızasında bir iz bırakır. Bir gün gerçekten değişim için etkili bir hareket ortaya çıktığında, geçmişte söylenen sözlerin, atılan küçücük adımların bir katkısı olur.
Tarihte, küçük kıvılcımların büyük yangınlara dönüştüğünün örnekleri var. Bu yüzden, bugün için etkisiz görünen bir çıkışın, toplumsal bellekte bıraktığı izle, gelecekte işe yarayabilir…
***
Bu tespitin doğruluğuna takılırsam, bugünün ve yakın geleceğin kuşaklarına yönelik görevimde yanlış yapmış, ışık söndürmüş olurum.
Kıbrıs Türk halkının, iz bırakan değil, iz süren muhalefete ihtiyacı vardır. Toplumun gerçek ihtiyacı, konuşanın değil harekete geçenin, muhalefetidir.
Bir çocuğun eğitim hakkı elinden alındığında, bir işçinin emeği sömürüldüğünde, bir yurttaş adalet aradığında, çocuk ölümlerinin neden sonuçsuzluğunda, kadına yönelik her türlü şiddet arttığında, muhalefet sadece açıklama yapmakla yetinemez.
Muhalefetin görevi, toplumun gölgesi olmak değil, önündeki ışık olmaktır.
***
Etkisizse, “muhalefet” yok demektir. Toplumun kaderini değiştirmeyen bir muhalefet, toplumun kaderinden şikâyet etme hakkını da zayıflatır. Toplumun muhalefetin etkisizliğini kabullenmesi, etkisiz muhalefetten daha vahim bir sonuç üretir.
Unutmayın… Toplumsal muhalefetin gerçek gücü, sokağın susmadığı gün ortaya çıkar. Sembolik katılımlı eylemlerde ya da salonlarda yapılan konuşmalar, yandaşlardan cibbana, alkış toplamadan başka işe yaramaz…
Aksine inananlar, çıksın anlatsın, savunsun…
Yorumlar kapalı.